Wpojenie

Trzy dni temu minęło pół roku odkąd w Magicznym Domku pojawiła się Marysia. I chodź bardzo się bałam tego co mnie czeka słysząc o trudach macierzyństwa, moje wyobrażenie na ten temat przerosło moje najśmielsze oczekiwania. Wiem, że jeszcze wiele przed nami. Wiem, że im starsze dziecko tym pewnie trudniej, ale w moim, jakże krótkim stażu bycia Mamą, mogę powiedzieć jedno - Zakochałam się!
Bezgranicznie, bezwarunkowo, a to uczucie dodaje mi skrzydeł, siły, pewności siebie i nadprzyrodzonej mocy.
Nie chcę Wam powiedzieć, że nie ma trudności, wątpliwości, czy cięższych dni. Naprawdę są. Ale czym one są? Bułeczką z masełkiem. Może zmęczeniem, dużą troską, może lekką bezradnością, zmianą organizacji czasu. Ale czym te drobne rzeczy są wobec tego małego człowieczka, który daje mi tyle szczęścia i spełnienia. Wszystko się przewartościowało. Tak, pewnie że macierzyństwo zmienia życie, o 180 stopni, bezpowrotnie, na zawsze - tak! Ale w ten właściwy, cudowny sposób. W taki, że oboje z Panem Poślubionym nie wyobrażamy sobie, że by Marysi nie było. Odmieniła nasze umysły, nasze podejście do rodziny, własnych rodziców, pracy, wartości pieniądza, rzeczy materialnych, rzeczy naprawdę ważnych Niby wszystko jest po staremu (można przecież robić wszystkie rzeczy, które robiło się wcześniej, kwestia organizacji), ale jakże nowe i ekscytujące. Czy to kwestia Marysi? Nie wiem. Myślę, że wiele zawdzięczamy naszemu podejściu. Od razu założyłam, że nie będę idealna bo nie muszę, bo nie ma takich osób na świecie, bo nie ma jednego modelu idealnego macierzyństwa. Założyłam sobie, że nie będę myśleć o dziecku jak o wrogu (że nas testuje, że robi na złość, że jest niegrzeczna). Zawsze chodzi o komunikacje. Nigdy, przenigdy się nie zezłościłam na jej płacz. Czy czułam się bezradna? Owszem. Czy nie wiedziałam co zrobić? Owszem. Czy się zmartwiłam, zatroskałam, przeraziłam? Owszem. Ale nigdy nie złoszczę się na płacz. Słucham, próbuje rozgryźć o co chodzi. Nie raz miałam tak, że Marysia kreci się, marudzi, a ja myślę sobie, że panna nie w humorze i może staje się 'niegrzeczna' bo wszyscy tak straszą, że tak będzie, bo dzieci są z założenia niegrzeczne i trzeba je na ludzi dopiero wychować! I mija chwila, albo i dwie, po chwili sprawdzam pupola, raczej nad wyraz, bo przecież przed chwilą zmienialiśmy pieluchę, a tam BAM po plecy. No i co? Marysia tylko mówi! Po swojemu, z uczuciami, jakże aktorko i teatralnie, głośno i wyraźnie. Ale ona nie testuje, ona nie jest niegrzeczna, ona jest po prostu maleńkim kochanym człowieczkiem, który jest całkowicie zależny od nas.
Terroryzuje, że chce na rączki, chce by ją nosić? Oj, jakże piękny byłby świat gdyby terroryzm polegał na wielkiej chęci przytulenia się do drugiego człowieka. :)
To nie mój obowiązek, to ogromna chęć spełniania życzeń naszej Marysi. Chcę by czuła się kochana, wypieszczona, by czuła bezpieczeństwo i ciepełko. Tylko tego chce, bo jestem w niej bezgranicznie wpojona. :)

Pytacie często co u nas, jak robimy to czy tamto i jakie mamy podejście do różnych kwestii, lecz jest to świat, który się nieustannie zmienia. Inaczej było na początku, inaczej jest teraz, to ciągła przemiana i nieustająca przygoda. Najlepsza jaka nam się trafiła. I przy tej zmienności i pełni zaskakujących zwrotów akcji, nie zmienia się jedno -to przepiękne uczucie - miłości do własnego dziecka. :)
A wszystkie inne, bieżące spawy załatwiamy intuicją. :)

I tu powinnam wrzucić jakieś zdjęcie Marysi, ale masę zdjęć Marysiowych oglądają czytelnicy śledzący nasz instagram! :)

Dobranoc :)

SHARE: