Domowe Kadry

Ostatnie dni postawiłam na regenerację. Czułam się tak zablokowana wewnętrznie, że potrzebowałam oczyszczenia swojej przestrzeni wokół, bym mogła wreszcie skupić się na kreatywnej pracy. Jesienią tworzę najwięcej ilustracji i prac graficznych, a tu mija połowa października, a ja wciąż nie mogłam przymusić się do pracy. Przymusić - to kiepskie słowo, bo ta część pracy jest dla mnie najprzyjemniejsza, jednak wymaga spokoju ducha i pełnego skupienia. 

Trudno o takie warunki, gdy sterta prania czeka na prasowanie od tygodni, a w kotłowni ledwo można wejść do środka by wyregulować temperaturę powietrza w domu. Najgorsza myśl, która wtedy się pojawia jest taka, że są przecież sprawy znacznie ważniejsze do wykonania, a to może "spokojnie" poczekać. Tylko, że właśnie te błahostki blokują moją energię i kreatywność. Nie dałam się presji otaczającego świata i postanowiłam dokończyć te wszystkie większe i drobne sprawy, które z tyłu głowy były do zrobienia na mojej liście.

Odgruzowałam naszą kotłownię oraz pomieszczenia gospodarcze pozbywając się dosłownie 70% rzeczy, które były tam pochowane. Stare krzesła, sprzęt do robienia świecy (przeterminowane, bo przecież świece robiliśmy 13 lat temu!), ozdoby, stare zabawki oraz sprzęty sportowe. Przejrzałam i zredukowałam ozdoby świąteczne (Boże Narodzenie i Wielkanoc), do pojemników włożyłam akcesoria urodzinowe czy wszystkie materiały do pakowania prezentów. W kolejnych dział hobby - maszynę z materiałami i z akcesoriami do szycia oraz w kolejnych sprzęt i włóczki do do filcowania. Na kolejnej półce zrobiłam strefę ogrodową z poduszkami oraz z dodatkami do przyczepy kempingowej. Poukładałam skrzynie ze sprzętem do majsterkowania. Zrobiła się przestrzeń na swobodne rozstawienie 2 suszarek do prania i już nie będę musiała oglądać suszarki w przedpokoju (czego po prostu nie znoszę!). Wcześniej takie porządki zrobiłam również w garderobie z kurtkami i butami. Poczułam dosłownie ulgę.

Następne przeszłam do tych wszystkich błahostek "na później". Powyrzucałam stare paragony, zszyłam popruty kocyk Miłoszka w żyrafy, zrobiłam porządek w herbatach i kubkach, kolejny razu ułożyłam wszystko w szafie, przejrzałam ubrania dzieci redukujące te, z których wyrosły, uporządkowałam szafkę ze świecami, czy też w łazience z kosmetykami. Dokręciłam urwaną gałkę w komodzie dziewczynek, ułożyłam tematycznie zabawki w pokoju Miłoszka.

Robiłam to etapami, bez pośpiechu czy też konkretnego terminu końca oczyszczania przestrzeni. Nadal zostało mi kilka zakamarków, ale sukcesywne ogarnianie domu daje mi niezwykłe poczucie wewnętrznego oddechu i powrotu sił witalnych. 

Robiąc sukcesywne porządki doszłam do wniosku, że osiągniecie tego stanu jest możliwe tylko za sprawą naszych rąk. To my musimy przejść ten proces oczyszczania, podejmowania decyzji co nam służy a co nie. Z pewnością łatwiej byłoby mi mieć Panią do prasowania i nie miałabym wtedy takich zaległości, ale jednocześnie nie byłabym aż tak świadoma swojej szafy. Teraz mocno pilnuje się, by jej nie przeciążać, by nie mieć żadnych rzeczy, których nie noszę lub mi nie pasują, ale jednocześnie pozwala mi to na kontrolowanie ewentualnych zakupów. To samo dotyczy rzeczy i sprzętów w domu. Świadomie nie chce otaczać się nadmiarem i lubię ten stan, gdy wszystko ma swoje miejsce. O wiele łatwiej utrzymać takie miejsca w czystości.

Są też takie zakamarki Magicznego Domku, które tworzą pewną kompozycję nadającą wnętrzu klimatu, a niekoniecznie pełnią jakąś konkretną funkcję. Wówczas skupiam się na tym, czy te przedmioty (lub ich zbiór) mnie zachwyca, daje mi satysfakcję w sferze estetycznej. 

Ostatnio przechadzając się po domu zatrzymałam się przy kilku z nich.

To miks przedmiotów, które coś dla mnie znaczą i mają swoją historię. To martwa natura połączona z życiem roślin. 

Dbałość o porządek na zewnątrz musi iść w parze z tym co pochowane. Tak jak dbanie o wygląd zewnętrzny nie powinno nam przysłonić naszego zachowania i rozwoju wewnętrznego.

P.S Nie tylko oczyszczanie przestrzeni pozwala na odblokowanie wewnętrznej energii. Mocno polecam również regularny kontakt z naturą. My za sprawą Vincenta spędzamy ostatnio dużo czasu na dworze niezależnie od pogody. Codziennie zabieramy dzieciaki ze szkoły i przedszkola i calutką rodziną idziemy na ponad godzinny spacer nad stawami. A w weekendy ruszamy do lasu! 

Dzięki temu mam wrażenie, że balans miedzy aktywnością w domu i poza nim jest zdrowo zachowany.

Życzę Wam cudownego weekendu!

♡ 10 Urodziny Marysi ♡

Nie mogę uwierzyć, że minęła dekada odkąd zostałam po raz pierwszy Mamą. W miniony weekend nasza Marysia zdmuchnęła świeczki już z dwoma cyframi, a ja nie mogę się nadziwić, że ten czas tak szybko minął. Z drugiej strony pamiętam każdy moment naszej relacji. Tak, to prawda, że upływający czas widać najbardziej po dzieciach, jednak nie ma co się dziwić skoro ich rozwój w pierwszych latach jest tak dynamiczny. Pierwszy rok z życia dziecka to przecież wyjątkowe widowisko, gdy z bezbronnej małej istotki wyrasta chodzący bobas. My dorośli ledwo odliczamy miesiące, a w tym czasie ciało i mózg małego człowieka wkłada ogrom pracy by rosnąć i się rozwijać. 

I chociaż naturalnie tęsknie za tym czasem, który już za nami i bywa, że chciałabym chociaż na chwilkę przenieść do różnych etapów z życia naszych dzieci, to jednocześnie nie zgadzam się na demonizowanie upływu lat. Nie przeszkadza mi to, że się starzejemy, a nasze dzieci rosną. To naturalny cykl życia i nie warto skupiać się tylko na młodości. Chciałabym odczarować dzieciństwo, które mam wrażenie, że w mediach jest pokazywane i "uznawane" co najwyżej do wieku przedszkolnego. Czy nastolatkowie nie potrzebują czułości i uwagi równie, a czasami nawet mocniej niż maluchy? To prawda, że noga nie mieści się już w dłoni, a dziecko w słodkim wózeczku oraz w tych wszystkich uroczych "ramach", które są zarezerwowanie dla niemowlaków. Jednak w późniejszych latach przebywanie z dzieckiem to spektakl ich rozwijającej się dynamicznie osobowości. To już nie słodka powierzchowność, ale niezwykła przygoda poznawania drugiego człowieka oraz ogromna odpowiedzialność za jego wychowanie. Na początku zapewniamy maluchowi bezpieczeństwo i komfort w sferze cielesnej. Ta pielęgnacja niemowlaka wiąże się z pewnością ze zmęczeniem i dużym nakładem sił fizycznych, jednak wraz z upływem czasu to wychowanie staje się coraz większym wyzwaniem. 

W naszej rodzinie to Marysia przeciera szlaki, a każdy kolejny etap jest dla nas nowością. Wraz z upływem lat, zawsze ten moment który jest TERAZ lubię najbardziej. Oznacza to tylko to, że bycie rodzicem to niekończąca się przygoda i warto czerpać radość z każdej chwili bycia razem. Tyle jeszcze pięknych chwil i doświadczeń przed nami. Cokolwiek będzie się działo, będę zawsze blisko z otwartym sercem.

Urodziny naszych dzieci to zawsze dobry pretekst by zebrać całą rodzinę w jednym miejscu. Zapraszam Was na małą retrospekcję z minionego weekendu.

Chociaż bardzo lubię ładnie przybrany stół oraz urodzinowe dekoracje, to wraz z doświadczeniem wiem, że nie musi oznaczać to przesadnego przepychu. Czasami nakład finansowy nie przekłada się na wizualny efekt, dlatego też od jakiego czasu nie kupujemy balonów z helem, a stawiamy za dobraną kolorystycznie girlandę z balonów za grosze. Jak tylko mogę sięgam po kwiaty z naszego ogrodu (dlatego myślę, już o tym by zasadzić kilka nowości na wiosnę) i korzystam z zastawy i ozdób, które mam już w kolekcji. Dzięki temu uwierzcie mi, że szykowanie stołu jest już czystą przyjemnością.

Klasycznie i bez zadęcia, stół ma być pięknym tłem do podanych na przyjęciu potraw. 

Lubię też boczne światła oraz świece, które tworzą miłą atmosferę w pomieszczeniu.

Gdy mam już ubrany stół i zrobiony tort urodzinowy, który czeka w lodówce, to mogę już być spokojna, że przyjęcie się odbędzie. Dzięki temu dalsze przygotowania nie stresują mnie aż tak bardzo. :)

W tym roku tort wyszedł mi naprawdę pysznie! Zawsze robię jakąś wariację tego samego przepisu. Był biszkopt z dodatkiem kako przełożony kremem z mascarpone, brzoskwiniami oraz konfiturą ze śliwek. 

Wraz z upływem lat lubię, gdy po torcie widać, że jest domowej roboty, wiec nie wygładzam go przesadnie.

Motyw przewodni wiadomo - nasz nowy członek rodziny, którego namalowałam akwarelami.

Tradycyjnie dla najmłodszych gości czekały upominki. Piękne torebki udało mi się kupić w TKMaxx. Zazwyczaj takie rzeczy jak serwetki czy karty na życzenia zbieram przez cały rok.

Jeśli chodzi o menu, to za każdym razem staramy się przygotować coś innego. Marysia zażyczyła sobie sałatki, wiec na przystawkę była: brokułowa z fetą, guacamole oraz z sałatka liśćmi szpinaku i batatem.

Na główne dane było żółte curry z ryżem jaśminowym. Curry robiłam już nie raz, wiec była to moja wersja z kurczakiem, porem, zieloną papryką i zielonym groszkiem. Oczywiście masa przypraw i mleczko kokosowe. Wyszło przepyszne!

Wszystkie przepisy znajdziecie w Internecie. Ja zazwyczaj wpadam na pomysł dania (sugerując się tym na co ogólnie rodzina ma tym razem ochotę), szukam przepisu w książce kucharskiej lub Internecie głownie by nie pominąć żadnego składnika podczas zakupów i potem robię swoją wariację (lubię coś pozmieniać). Traktujcie nasze wpisy jak inspirację do dalszych kulinarnych poszukiwań. 

W kolejnym wpisie z cyklu "Myśli przeplecione książką i przepisem" postaram się podać dokładny przepis właśnie na to curry, bo jest świetnym rozgrzewającym daniem na jesień.

Chociaż chciałabym pomieścić całą rodzinę i najbliższych przyjaciół, to ze względu na małego szczeniaczka, na przyjęciu pojawiła się najbliższa rodzina. Vincent był jednak bardzo dzielny. Chyba lubi takie małe zamieszanie. :)

Marysia za rok wejdzie w etap nastoletni i kto wie, może wtedy zorganizujemy jej jakieś dziewczęce urodziny w gronie najbliższych koleżanek. Póki co, gdy pytam na jakie urodziny ma ochotę, odpowiada, że takie jak zawsze - domowe, w gronie naszej rodziny. :)

To był cudowny czas! Filmik z urodzinowego przyjęcia znajdziecie na Instagramie Magiczny Domek.

Na 10 te urodziny Marysia zdecydowała się przebić uszy, wiec tydzień wcześniej w ramach prezentu udałyśmy się do salonu kosmetycznego i wybrałyśmy pierwsze kolczyki. Uroczy piesek dodawał otuchy.

A z przepięknych prezentów Marysia dostała  uroczą bluzę z jamniczkiem. :)

Różności dla małej artystki oraz zeszyt w jamniczki.

Coś dla młodej damy.

Różne kolczyki do kolekcji. A te z jamniczkami... 😍 tak to był temat przewodni. :)

Latarenkę do złożenia (Puzzle 3D) oraz taśmy do przyklejania zdjęć.

Książka pachnąca mandarynkami. Prezent od cioci Zosi, która jeszcze za czasów mojego dzieciństwa zawsze dołączała je do prezentów. 

Dziękuje kochani, za poświęcony czas. :*

P.S Mam w gronie czytelników osobę, która notorycznie upomina mnie i zmusza do natychmiastowego odpisywania na komentarze.. dlatego pomyślałam, że napiszę dokładnie jak to z mojej strony wygląda.

Po umieszczeniu posta, któremu poświęcam sporo czasu na pisanie, zamykam komputer i na jakiś czas wracam do swojego świata i zajmuje się no cóż... życiem. 

Nie będę ubarwiała rzeczywistości, więc napiszę, że tak jak większość ludzi zmagam się z przykrym doświadczeniem dorosłości, które powoduje, że przy natłoku obowiązków, spraw i codziennych trosk - wolnego czasu mam w limitowanych ilościach. :) Pisanie niekomercyjnego bloga i odpisywanie na komentarze musi zmieścić się w ramach mojego wolnego czasu (w który siłą rzeczy wplecione są też inne życiowe aktywności). Wiem, że nie muszę Wam tego tłumaczyć, bo każda osoba żyjąca aktywnie doskonale sobie zdaje z tego sprawę, ale najwidoczniej są tacy, którzy żyją w innym świecie, a może po prostu są na zupełnie na innym etapie i zrozumienie tego prostego faktu jest poza ich zasięgiem.

Uwielbiam Wasze komentarze. Motywują mnie do dalszego działania, dają poczucie, że jest ktoś po drugiej stronie, pozwalają Was trochę bliżej poznać. Zazwyczaj akceptuję je na bieżąco na telefonie, natomiast by na nie odpowiedzieć muszę zorganizować sobie czas i zasiadam do swojego stacjonarnego komputera. Robię sobie kawę i w skupieniu, z wolną głową oraz z przyjemnością odpisuję. Niestety nie jestem w stanie robić tego każdego dnia. Gdybym tylko mogła automatycznie "wysłać" nagranie mojej reakcji, gdy uśmiecham się, czy wzruszam czytając Wasze komentarze, o ile byłoby łatwiej. 

Dlatego warto się zastanowić czy pisząc komentarze piszemy je dla siebie czy do autora? 

Ja piszę do Was regularnie wpisy na bloga, mając nadzieję, że chociaż na chwilę zapomnicie o codziennych troskach i znajdziecie tu inspirację czy chwilę spokoju. 

Za wszystkie komentarze do mnie z góry ogromnie dziękuję i sukcesywnie będę odpisywać. Chcąc, by moi czytelnicy odnaleźli tu wytchnienie, a nie powody do denerwowania się, nie będę publikować zaczepnych komentarzy (najczęściej nietrafionych i nie na temat😅). Wiem, że Internet rządzi się swoimi prawami, ale tu, nasza mała społeczność ma prawo do własnych zasad.

Ściskam mocno. Do następnego!