Migawki Listopada '21

Znacie mnie od lat (po ostatnich postach wiem, że znaczna większość czytelników czyta nas od niepamiętnych czasów) więc wiecie, że nasze migawki to wyłapane piękne chwile z naszej codzienności. I chociaż jak każdy śmiertelnik mamy swoje zmartwienia w każdym przecież miesiącu, to jednak miniony miesiąc zaliczam do tych najtrudniejszych. Los sprawdzał moją cierpliwość milion razy, z tysiąc musiałam wyjść z mojej strefy komfortu i bywało, że sama siebie zaskakiwałam ile potrafię znieść i dać rady pomimo przeciwności losu. Z drugiej strony wychodzę z tego miesiąca jakaś taka silniejsza i paradoksalnie spokojniejsza. Wciąż nie mogę po prostu uwierzyć, że Babi już z nami nie ma. Jej odejście wraz z tym, że byłam wtedy obok niej, napisanie mowy pożegnalnej na jej pogrzeb i cała ceremonia niewątpliwie były jednym z bardziej emocjonujących zdarzeń w moim życiu. To bardzo dziwne, a za razem piękne, że świat w listopadzie nadal trwał, a ja nadal wyłapywałam jego piękno w tych rozedrganych chwilach. 

Zapraszam Was na migawki minionego miesiąca.

Drzemka w ogrodzie, spokojna kawa w domu. Takie zwykłe a takie niezwykłe za razem.

Małe zakupy przed wyjazdem. Chcieliby kupić wszystko! :)

Przyznam, że bez tego wyjazdu chyba nie dałabym rady udźwignąć ciężaru tego miesiąca. Jednak doładowanie, zwłaszcza od strony natury daje niesamowite pokłady wewnętrznej energii, której na co dzień nam brakuje. 

Moja kochana ekipa! Jesień w górach jest piękna!

Zatrzymaliśmy się w Szklarskiej Porębie i ta kwaśnica była przeeeepyszna!

Piękny widok i pyszne jedzenie, gdy nigdzie się nie trzeba śpieszyć. Bezcenne.

Wieczorem obowiązkowo basen. :)

Nad ranem porcja legalnych bajek. :)

A potem długi spacer do schroniska. Dzieci przeszły 10 km na nogach (w dwie strony)! Miłoszek w wózku, ale z 1 km też przeszedł na nogach.

Soczysta zieleń koi zmysły.

Brygda!

W podróży.

A w domu też przyroda zagląda nam do okien. Gdy jest już mniej liści, widać dokładnie nasze okoliczne zwierzątka. 

No a potem trach, Miłoszek dostał nagłe ogromne uczulenie (pokrzywkę) i trafiliśmy na pogotowie. Cały miesiąc był dla niego trudny. A to uczulenie, a to biegunka z wymiotami, a to oparzył rączkę... siedem nieszczęść! 

Ciągle coś się działo, bardzo schudł i zmizerniał. Jednak wyniki były na tyle ok, że nie zostaliśmy na szczęście w szpitalu. Spędziliśmy za to dzień w szpitalnych murach.

Na szczęście zdążyłam wieczorem odwiedzić Babi w jej 96 urodziny...

Niewiele zdjęć mam z tego okresu. 

Ostatnie dni dawały w kość, wiec wieczorem relaks spotęgowany (czyli maseczka na twarz, relaksująca medytacja i mata z kolcami na kręgosłup).

I to powtarzałam sobie przez cały ten miesiąc.

A potem nadeszły smutne dni w miesiącu. Widać, że byłam zupełnie gdzie indziej, bo zazwyczaj robię średnio 3000 zdjęć miesięczne w tym zrobiłam ok. 400. Na smutki bardzo dobre jest działanie. Starałam się zawsze mieć coś do zrobienia i w swoim tempie zajęłam się pracą, rodzinnymi sprawami czy porządkami w domu.

I pomimo bólu w sercu człowiek się uśmiecha, bo ma przecież wciąż milion powodów do radości.

Ale to nie koniec szpitalowych przygód. Gabrysia miała usuwany 3 migdał, podcinane dwa boczne i założone dreny w uszach.

Kiedyś tą samą przygodę przeżywałam z Marysią.

W czasie operacji rodzice muszą na chwilę opuścić szpital. Poszłam więc do ulubionej kawiarni ze śniadaniami by pobyć trochę sama ze sobą.

A potem czuwanie przy łóżku i pilnowanie by Gabrysia spała jak najdłużej. 

Mój bidulek, na szczęście jeszcze tego samego dnia o 21 wieczorem, byłyśmy już w domku. 

Teraz tylko wszyscy muszą się wykurować. :) Rodzinne gry planszowe zawsze poprawią humory.

Ponieważ Miłoszek i Gabrysia niedomagali, na urodzinki kuzyneczki Igi wybrałyśmy się tylko same z Marysią.

Nie przeszkodziło to dziewczynkom założyć Grils Band. :)

Sto lat Igulku!

Bidy z nędzą. :P

Wiele w tym miesiącu ułożyło mi się w głowie i w dużym stopniu to praca dawała ukojenie.

Projekt dom - i u nas w realu pojawiło się parę zmian, o których muszę w końcu napisać. :) 

Sprawdzenie gardziołka u Pani Doktor a potem mała randka we dwie. Bardzo cenię sobie czas, gdy mogę pobyć sam na sam z każdym z nich.

Urodzinowy listopad ciąg dalszy. Sto lat dla przyjaciólki Ali!

A ja czekam na zimowy oddech, na życie we własnym tempie. Na grudzień mam wielkie plany, ale takie do wewnątrz a nie na zewnątrz. Wiadomo, zbliżają się święta i cieszę się, że zupełnie nie ulegamy świątecznej gorączce. Prezenty dla dzieciaków pozamawiane, choinka ubrana, a na pytanie co my dorośli chcielibyśmy dostać odpowiadamy - święty spokój. :) Obędzie się bez niepotrzebnego biegania ppo sklepach.

W ten weekend ubraliśmy też odmienioną, nieco większą choinkę (stara trafi do Babci Joli) - chciałam by ubieranie odbyło się w momencie, gdy nie będziemy musieli się nigdzie śpieszyć. Tak trudny był ten miesiąc, że z przyjemnością przeskoczę do następnego nieco wcześniej.

A gdybyście się zastanawiali co ta dwójka robi, to....rozpacza po naszej starej choince. Oboje mocno się buntowali przed zmianami i chociaż bardzo im się nowa odsłona podobała, to trochę musieli uronić sentymentalną łezkę skrywając twarz w stronę kanapy. :P

Jak widać na Gapci rzadko coś robi wrażenie, chyba nawet nie zauważyła zmiany. :)

A końcówkę miesiąca przeznaczam jak zwykle na terapeutyczne porządki. Przegląd zabawek (z czego wyrośli, co do wyrzucenia bo zepsute) jak również zaplecza plastycznego (temperowanie kredek, wyrzucenie zeschniętych ciastolin i farb). Przeglądam pomalutku każdy zakamarek naszego domku redukując pościel, naczynia, kosmetyki, leki itp. Nie są to świąteczne porządki, po prostu czuję wewnętrzną potrzebę usprawnienia wszystkiego i dążenia to jeszcze większego ładu, który daje mi ukojenie. Może macie ochotę na tego typu wpis?

Kończymy nasze króciutkie migawki miesiąca i niebawem wracam do Was z kolejnymi wpisami. 

Dziękuje Was ogromnie za taką ilość wpisów pod ostatnimi postami o blogowaniu i o Babi - każdy komentarz przytuliłam do serca. Dziękuję!

SHARE: