Pudełko Wspomnień

Choć minęło parę dni, nadal nie mogę uwierzyć, że nasza mała Marysia chodzi już do przedszkola. Dziarsko wchodzi do sali, a ja nie wiem co się z nią dzieje przez te parę godzin. Wiem jedynie, że jest jej dobrze, wiem, że zdobywa nowe znajomości i umiejętności. Jednak to jest już jej świat, do którego mogę mieć dostęp tylko z jej opowiadań. Za miesiąc skończy trzy latka, a mnie wciąż zdumiewa jak to mogło tak szybko minąć. 

Gabrysia urodziła się 4 miesiące temu.  Z jednej strony w mojej głowie poród był jakieś sto lat temu i nie mogę sobie już wyobrazić, że przecież jej kiedyś z nami nie było. Z drugiej strony zaskakuje mnie niespodziankami jak pierwszy przewrót o kilka tygodni za szybko, czy pierwszym zębem (!), który wyrósł parę dni temu. Dogonić chcę tą moją Marysię, a ja tak chciałabym, by były wciąż malutkie. I taki dysonans wewnętrzny czuję, pomiędzy tęsknotą za tym co przemija, a ciekawością tego co jeszcze nas spotka. 

Jestem z tych, którzy absolutnie nie chcą przyspieszać pewnych rzeczy. Wcale nie marzę o przespanych nocach (no.. może trochę marzę o ogólnym odpoczynku od wszelakich obowiązków). Nie czekam z utęsknieniem na czas, gdy Marysia nie będzie już wędrować do naszego łóżka. Uwielbiam, gdy zakopuje się w pościel i w środku nocy unosi się zapach jej włosów. Absolutnie nie tęsknie do czasu, gdy opuszczą kiedyś nasz Magiczny Domek. Chociaż wiem, że będę musiała z tym się pogodzić, w tej chwili jest to poza zasięgiem mojej wyobraźni. :)
Póki co żyję, tu i teraz i jest mi w tym stanie bardzo dobrze. Dzieci doskonale tej umiejętności uczą. Teraz ważne są pierwsze dni przedszkola i zajęcia Marysi. Czekanie na drugi ząbek Gabrysi, który już prześwituje na dziąśle. Kompletowanie ich jesiennych szaf i pilnowanie, by niczego im nie zabrakło. Dla mnie mogłyby mieć tle lat co teraz, a za pół roku powiem, że tyle ile będą miały własnie wtedy. :)
I pomimo, iż najważniejszy jest dla nas dzień dzisiejszy, lubimy pielęgnować cudowne wspomnienia. Najlepszą metodą są zdjęcia, których robię codziennie niezliczoną ilość. Migawki uchwycone na blogu, do których mogę wracać wszędzie gdzie tylko jest internet. Pamięć bywa zawodna, ale blogowy pamiętnik zapamiętuje większość ważnych dla nas chwil. Natomiast wszystkie sentymentalne cudeńka wkładam dziewczynkom do magicznego pudełka. Każda dostanie je od nas w odpowiednim czasie. Może na 18 lub 30 urodziny, a może dopiero wtedy gdy same będą oczekiwały swojego pierwszego dziecka. Póki co wkładam do pudełek nasze małe skarby, które przypominają nam pierwsze chwile i pierwsze razy.

Do pudełek chowam przeróżne pamiątki. Metryczki ze szpitala, pierwszy smoczek czy pieluszkę. Zasuszone liście i kasztany uzbierane jesienią, gdy urodziła się Marysia. Gazetę dokładnie z dnia urodzin, jak i pismo o modzie z danego miesiąca, by wiedziały jaka wtedy panowała moda i co działo się wtedy na świecie. Pierwszy strój ze szpitala, który na sobie miały. Kartki z chrzcin i z pierwszych urodzin. Pierwsze obcięte włoski. Te wszystkie ważne małe rzeczy, które sukcesywnie wkładam do pudełek.

Jestem pewna, że nie jedna z Was ma takie sentymentalne pudełeczko dla swoich dzieci. Piszcie kochane, co do niego chowacie.

Miłego wieczoru i do napisania niebawem!

Wasza G.