Pająk

Późnym wieczorem wchodzę po raz 10 ty do łazienki, łudząc się, że może wtedy nie będę musiała do niej wstawać tak często w nocy. Zapalam światło i kątem oka od razu coś zauważam i na chwilę zamieram. To pająk! Kiedyś bym syknęła, a może i krzyknęła. Gdyby był większy z pewnością zawołała bym kogoś, by się z nim rozprawił, albo szybko i z obrzydzeniem sama pacnęłabym go klapkiem lub czymś pod ręką. Kiedyś. Bo teraz wszystko się zmieniło, od czasu gdy jest Marysia. Dotarło to do mnie kiedy po raz pierwszy zobaczyłam pająka przy niej. To było u mojej Mamy i delikwent był sporej wielkości. Zaczęłyśmy piszczeć i czym prędzej rzuciłyśmy się na niego, by się go pozbyć. Obrzydliwiec! Ale wtedy z przerażeniem spojrzała na nas Marysia, nie wiedząc o co nam chodzi. Tylko się wystraszyła. Tak pewnie zaczyna się większość arachnofobii! Rozumiejąc się bez słów, od razu zaczęłyśmy się z Mamą wygłupiać i udawać pająki, tłumacząc, że tamten pobiegł sobie do ogródka i już go nie ma. I to był tylko taki żart. Żarcik malutki!

Potem spontanicznie weszła do naszej rodziny pewna zabawa. Już nie pamiętam kto przestraszył się szypułki od pomidora, znów krzycząc PAJĄK PAJĄK! Biedna Marysia znów się wystraszyła, więc szybko oprzytomnieliśmy i czym prędzej sytuację obróciliśmy w żart, że uciekamy przed szypułkowym pająkiem. Do dziś Marysia prosi o wyjęcie szypułki od pomidora i straszy całą rodzinę. Wszyscy udajemy, że się boimy i uciekamy, a Marysia się śmieje. Super zabawa! :)

Przyglądam się więc temu pająkowi i sobie myślę, że w sumie to może sobie tu zostać w łazience do wiosny. Potem otworzy się okno na dłużej, więc wyjdzie i będzie po sprawie. I tak sobie w duchu obiecałam, że nie będę się bała dla Marysi. Bo to trochę śmieszne bać się malutkiego pająka przy dzieciach, które dopiero co poznają świat i jeszcze nie daj boże, na ich oczach dokonywać egzekucji. Bo gdy pojawia się w naszym świecie dziecko, zaczynamy widzieć świat jego oczami. Zmieniamy pewien sposób myślenia i chcemy być lepszą wersją siebie. O ile piękniejszy byłby świat, gdybyśmy bardziej pielęgnowali w sobie te pełne ciekawości i naiwne spojrzenie dziecka. Dlatego wiosną będziemy wkładać do słoika z lupą różne owady i obserwować je ze wszystkich stron. A potem je wypuszczać i patrzeć jak żuczek maszeruje w swoją stronę a motylek unosi się wysoko. 

I chociaż przyznam, nie przepadam za owadami, które znajdują się bliżej niż 2 metry ode mnie, to dam radę. Bo chcę zbierać te "medale", czy przyszywki sprawności na szarfie skauta, którym jestem odkąd pojawiła się Marysia. I chcę być dumna z tych małych rzeczy, bo nikt mi tego nie odbierze. Wstawania w nocy nawet co godzinę, karmienia piersią do 2 roku życia, którego nie przerwałam nawet na jedno karmienie mając zapalenie sutek (paradoksalnie nie na samym początku, ale jak Marysia miała 8 miesięcy). Za to, że ze wszystkich sił staram się być cierpliwa, chociaż wiąże się to z ogromnym wysiłkiem. I tego też, że będąc w drugiej ciąży jest mi trochę trudniej niż za pierwszym razem, bo nie mogę sobie odpuścić, bo jest wciąż ktoś kto mnie nieustannie potrzebuje. Bo nikt tego nie zrozumie, kto tego nie przeżył, ile Mama stara się dawać z siebie. Ktoś z boku nie wie, że żeby wytłumaczyć coś rozemocjonowanej dziewczynce należy kucnąć, uspokoić, przytulić a nawet podnieść 13 kg cudownego ciałka i dla mnie, będącej w 3 trymestrze ciąży, jest to wyczyn zbliżony do małej rozgrzewki na siłowni. I absolutnie nie narzekam, tylko w tych sytuacjach pozwalam sobie na dumę i poklepanie samej siebie po ramieniu - Brawo Gusia! Dajesz radę! 

Daję, bo wkładam w to wysiłek i całe swoje serce. I niech inni nie bagatelizują i nie umniejszają tego co mamy robią dla swoich pociech. Bo te sprawności skauta kryją się w codzienności i rutynie oraz pozornie prostych sprawach. Bo dla Ciebie z boku to normalne, przecież też tak będziesz robić jak będziesz mieć swoje dziecko, a potem przecież będziesz musiała poradzić sobie jak będziesz miała drugie. Lecz dopiero wtedy zrozumiesz ile to "normalne" kosztuje. Kosztuje masę sprawdzianów, wysiłku, wymaga zmiany spojrzenia na świat. I to jest najpiękniejsze w tym co dają nam nasze dzieci. To nowe spojrzenie na świat, które może by tak nie zachwycało, gdyby było oddane, ot tak bez wysiłku.

I tak sobie dziś myślę jak wielką Marysia mi daje siłę. Jest jak trener, który wyciska z Ciebie siódme poty, lecz w zamian zyskujesz sprawne ciało i umysł. Bo już dawno mnie olśniło, że nie sztuką jest wychowywać dzieci nakazami i zakazami, ale trudniej codziennie, niezależnie od sytuacji uczyć ich prostych życiowych wartości i dawać im dobry przykład. 

Ja już nie boję się pająków.