O Ciąży w Ciąży cz. 3

Kochani, jeszcze jestem z Marysią w całości :) ale z racji tego, że książkowo, od zeszłej niedzieli wszystko może się zdarzyć, postanowiłam wkleić do blogowego pamiętnika, moje przemyślenia na temat III trymestru ciąży.

O poprzednich trymestrach pisałam tu - (klik pierwszy) i tu - (klik drugi).

Pomimo, iż jestem już w połowie ostatniego miesiąca ciąży, to nadal nie mogę uwierzyć jak szybko zleciało te 9 miesięcy! Pomimo przygotowań, nadal nie wiem co właściwie nas czeka, bo po prostu tego nie da się przewidzieć i w 100% zaplanować. :)

III trymestr okazał się dla mnie dość trudny a za razem wspaniały. Trudny ponieważ w 7 miesiącu dużo chorowałam. Zaczęło się, jak pamiętacie, od ostrego zapalenia zatok i nie obyło się bez antybiotyku. Już wychodziłam na prostą, a tu, nagle zator w nerce i złapały mnie paskudne kolki nerkowe! 

Raz złapało mnie w nocy, bolało strasznie, napinał mi się brzuch i naprawdę mocno przeraziłam się, że już rodzę! I tak trafiłam do szpitala, gdzie na szczęście okazało się, że z Marysią wszystko dobrze, a mi po prostu schodził piasek z nerek (w życiu wcześniej nie miałam z tym problemu!). Ciąża jest jednak wyzwaniem dla organizmu, który od chwili poczęcia funkcjonuje na zwiększonych obrotach. Jednak w III trymestrze jest to już rozbuchana maszyna, która może nas czasem zdziwić! 

Z drugiej strony brzuszek jest już bardzo widoczny (a ja okazałam się osobą, która z tego stanu rzeczy jest bardzo dumna i nie miałam problemu z jego eksponowaniem) i można być zaskoczonym, jak reagują na kobietę w ciąży ludzie. Naprawdę można poczuć się jak gwiazda! Spotkałam się z niezwykłą życzliwością zupełnie obcych ludzi. Wszyscy się uśmiechają, pozdrawiają, życzą wszystkiego dobrego i zalewają komplementami. Spotkałam na swojej drodze troskliwych mężczyzn, którzy gotowi byli przebiec parking/sklep/miejsce pracy, by tylko w czymś mnie wyręczyć! Kobiety zagadywały, opowiadały swoje historie i można było nawiązać więź nawet w poczekalni do lekarza czy sklepie. Szczerze, to czuję się jak zupełnie w innym świecie! :)

W dzisiejszych czasach ludzie pędzą na oślep zajęci własnymi sprawami, zdarza się, że nie znają własnych sąsiadów, ograniczają kontakty do garstki osób, a tu taka pozytywna odmiana. :) Ten aspekt dał mi niezmiernie dużo wiary w ludzi i nabawiłam się jeszcze więcej pozytywnego myślenia. :)

Nigdy wcześniej nie czułam się tak kobieco i pięknie! Cera, włosy, paznokcie, nawet tycie odbywało się modelowo i nie powoduje żadnych kompleksów. Zawsze mi się wydawało, że będę się czuła ociężale i paskudnie, ale myślę, że wszystko zależy od naszego pozytywnego nastawienia, bo pomimo końcówki, czuję się we własnym ciele zaskakująco dobrze! :) 

[Aj zobaczymy czy ten stan utrzyma się po porodzie ;) ]

Oczywiście, pojawiło się też kilka nieprzyjemnych, ciążowych dolegliwości, ale mogę wam przysiąc, że i tak ten stan błogosławiony nie jest taki straszny jak niektórzy straszą. :)

Tak, pojawiły się uderzenia gorąca a lato było wyjątkowo upalne i dla mnie ta mieszanka była wręcz wybuchowa! Przemęczyłam się strasznie! 

Tak, pojawiła się nowa 'życzliwa' przyjaciółka - zgaga, o której przed ciążą nie miałam nawet pojęcia. Ta przypadłość okazała się, w moim przypadku bardzo dokuczliwa i nazbyt częsta. 

Do typowych zachcianek (typu śledzie na początku ciąży) dołączyła jedna moja obsesja, która staje się wręcz kultowa. Nie mogę nad nią zapanować i jestem niezmiernie ciekawa czy minie mi po porodzie. 

Otóż, maniakalnie jem...lód!

Zwykły lód, który zamrażamy w lodówce i dodajemy do napoi latem. Ja próbuje wszelkie konsystencje i kształty (w całości, kruchy, mały, duży, z przegotowanej wody czy gazowanej) i chrupię niczym orzeszki. Śni mi się po nocach, wyszukuje specjalistyczne sprzęty do robienia i kruszenia lodu w internecie. Jednym słowem, jestem bliska szaleństwa! :) 

A najlepszy lód jaki można 'zjeść' znajduje się w mojito w KFC - gdzie udaje się po niego przynajmniej 2 razy dziennie i proszę właściwie lód zalany napojem (nie odwrotnie) i dodatkowy kubeczek z kruszonym lodem i dosypuje sobie jak tylko moje lodowe orzeszki spałaszuje... Uwierzcie mi, że w tej chwili nie ma nic pyszniejszego na świecie. :)

Również  pojawiło się i chrapanie w nocy i sapanie podczas nawet prostych czynności. Może mniej sprawne ruchy, chociaż dopiero teraz czuję, że organizm zwalnia tempo, bo wcześniej byłam całkiem szybka i ruchliwa. :)

Do tej pory jeżdżę samochodem (został może niecały centymetr odległości pomiędzy siedzeniem + brzuchem - ustawionym tak bym sięgała nogami - a kierownicą) :)

Muszę jednak przyznać, że taki mały kryzys nadchodzi właśnie teraz. Najbardziej męczą mnie - nocne wstawanie do ubikacji (oj, tego nacisku główki na pęcherz nie da się przeoczyć) oraz specyficzna bezsenność (kładę się spać wykończona po całym dniu, a i tak budzę się miedzy 3-5 rano i nie mogę dalej zasnąć) po czym zasypiam nad ranem a tu dzwoni budzik i trzeba wstać totalnie niewyspanym! 

Przekręcanie się w nocy z boku na bok to tortury. Moment leżenia na plecach boli! Mam tak ogromny brzuchol (13-14 kg , które przytyłam w ciąży, praktycznie zgromadziły się właśnie tylko w tym miejscu), że naciska na kości i nerwy.

Ale to nic, uwierzcie, że takie tam drobne nieprzyjemności nawet nie są w stanie przyćmić panującego podniecenia, wyczekiwania i  magii przygotowań. :)

W rodzinie panuje cudowna atmosfera. Przyjaciele kibicują i wszyscy nie mogą się doczekać. I pomimo, iż z racji tego, że termin zbliża się wielkimi krokami i siłą rzeczy (prawie) wszystko kręci się wokół tego tematu, to absolutnie mi to nie przeszkadza. :)

I tu muszę jeszcze dodać, że nie przeszkadza mi określenie 'jesteśmy w ciąży', które wypowiadają niektórzy mężczyźni. Przynajmniej w przypadku Pana Poślubionego to określenie jest zupełnie na miejscu. Bo owszem, to ja, moje ciało, zmaga się z różnymi przemianami i chwilowymi niedogodnościami. Ale to właśnie ta druga strona nas w tym wszystkim wspiera. Byłoby znacznie trudniej bez masowania pleców i łydek każdego wieczora, bez komplementów i podziwu w oczach, bez podtykania pyszności pod nos i przywożenia lodu z KFC nawet w środku nocy. Bez załatwiania różnych spraw logistycznych, jak i bez świadomości, że w czasie porodu będzie ktoś bliski, bo zdecydowaliśmy się na poród rodzinny. :)

A teraz czekamy na rozwój akcji, ale jeszcze proszę Marysię o chwilę wytchnienia, tak bym miała czas na zamknięcie jeszcze paru spraw w Magicznym Domku. :)

Przepraszam, że takie przerwy pojawiają się na blogu, ale jak zwykle dzieje się dużo! Aż za dużo. :)

Weekend zapowiada się dość spokojnie, więc postaram się nadrobić zaległości.

Do napisania! :*