Myśli przeplecione książką i przepisem: Kurczak w ziołach z ziemniakami i Kamieliowy Sklep Papierniczy

Witajcie w Nowym Roku! 

Mam nadzieję, że weszliście w niego z nową energią i pełni nadziei. Ja osobiście bardzo cieszę się na powiew styczniowej świeżości, bo chociaż wiem, że z dnia na dzień świat się nie zmienia, a problemy dnia codziennego nie znikają, to jednak można starać się każdego dnia budować swoje otoczenie od nowa. Tak wiele rzeczy jest od nas niezależnych, ale wciąż pozostaje mnóstwo tych, na które mamy wpływ. Warto nad tymi sprawami się pochylić. 

Nowy Rok zaczynamy z nowym cyklem na blogu. Myśli przeplecione książką i przepisem. Zdjęcia z codzienności połączę ze spontanicznymi przepisami z dań, które będą królowały u nas na talerzu oraz z książką i innymi polecajkami, które w danym okresie są dla mnie ważne. O przepisy prosiliście mnie nie raz, więc postanowiłam trochę się do nich przyłożyć (kuchnia będzie prosta, ale bardzo aromatyczna) a temat książek uważam za bardzo interesujący, zwłaszcza w dzisiejszym świecie pełnym medialnych pokus. Zawsze lubiłam książki, ale miewałam między nimi większe przerwy. Od ponad roku, czytam książkę za książką i widzę niesamowity wpływ na mój dobrostan. Książki prowadzą mnie do kolejnych odkryć i pozycji, co pozwala mi w moją codzienność wpleść różne życiowe smaki.

Dziś podzielę się z Wami nastrojem, który panuje u nas na początku roku. Chociaż końcówka zeszłego roku nie była łatwa (9 tygodniowy pobyt Taty w szpitalu) i dodatkowe obowiązki związane z opieką nad nim (obecnie jest zupełnie leżący w domu) nie należą do najłatwiejszych, jednak kolejny raz przekonuje się o tym, by z pokorą przyjmować to co nas spotyka i robić swoje, a o całą resztę, czyli kreowanie swojego szczęśliwego życia, trzeba zatroszczyć się samemu. Wymaga to elastyczności, ale przede wszystkim pogody ducha i zrozumienia swoich potrzeb. Na początku roku lubię się wyciszyć, trochę wycofać, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Spędzam więcej czasu na domowych, oczyszczających (również myśli) porządkach, więcej piszę i zagłębiam się w różne zagadnienia spisując je codziennie przed pójściem spać w kalendarzu i poszukuje inspiracji, które mnie ukoją od wewnątrz.

Być może tak już jest, że gdy mamy bardzo aktywne życie z masą spraw na głowie: opieką i wychowaniem dzieci, dokonywaniem nieskończenie wiele decyzji w życiu zawodowym, próbą pogodzenia życia towarzyskiego z dbaniem o dom i bieżące sprawy oraz z całą logistyką by te światy ze sobą pogodzić, owocuje tęsknotą za spokojniejszymi chwilami. Dla mnie te chwile zwolnienia są moją deską ratunku, momentami, które powodują, że słyszę i rozumiem samą siebie. Tyle się dzieje na co dzień, pęd bywa niewyobrażalny a przebodźcowanie nieodłączną częścią codzienności, że "nuda", spokój i cisza zdaje się być czymś o co trzeba świadomie zawalczyć. Znajduję na to przeróżne sposoby, które będę chciała Wam w ramach tego cyklu przemycić. 

Jedną z pierwszych wewnętrznych potrzeb wraz z nadejściem stycznia jest ogarnięcie przestrzeni i zminimalizowanie ilości przedmiotów w otoczeniu. Schowałam już choinkę oraz wszelkie świąteczne ozdoby i wyprałam wszystkie zasłony oraz wymieniłam poszewki poduszek w naszym salonie. Dosłownie zapachniało świeżością. 

Jako wielka miłośniczka dekoracji wnętrz rozmyślam często nad zmianami w domu. Z pewnością jakieś w tym roku się pojawią, ale to pomieszczenie przez ostatnie lata nabrało swój swoisty charakter, którego nie czuję potrzeby zmieniać. Większość przedmiotów dosłownie osiadła i zespoiła się ze sobą powodując, że nie zamieniłabym ich na żadne inne. Uwielbiam ten stolik kawowy (Retrowoods), lniane zasłony z malowanym wzorem (dawna Zara Home) czy kolekcję poduszek, które zmieniam w zależności od nastroju wraz z nadejściem pór roku. Oczywiście klimat nadają też meble, które choć prezentują całą paletę odcieni drewna, tworzą spójną całość. Nie da się ukryć, że lubię styl eklektyczny w kierunku retro. Jesteśmy już w takim wieku, że już nie muszę się z tego tłumaczyć. ;) Jednak ta stylistyka była we mnie od samego początku, od najmłodszych lat.

Zanim przejdę do książki, chcę nakreślić magię, która spowodowała, że po nią sięgnęłam. 

Jestem wielką pasjonatką papierniczych wyrobów, uwielbiam kalendarze notatniki czy też różne rodzaje papierów, które służą mi do malowania. Te wszystkie przybory, farby, ołówki i ich piękne opakowania wprawiają mnie w zachwyt od najmłodszych lat. To chyba kompletowanie nowej "wyprawki" do następnej klasy było moim głównym motorem w edukacji. :) Pamiętam doskonale słynny sklep "99 Smoków" w Łodzi, w którym można było znaleźć nietuzinkowe wyroby papiernicze, jak również wszelkie akcesoria z marki NICI. 

Gdy jestem w sklepie TKMaxx nigdy nie oglądam się za ubraniami, ale przy regale z papierniczymi akcesoriami zatrzymam się zawsze. Bardzo lubię pisać ręcznie i nie chcę zaniedbać tej umiejętności w dobie cyfrowej rzeczywistości. Gdy moje wieloletnie pióro odmówiło posłuszeństwa, zażyczyłam sobie pióro na Gwiazdkę. Polecam z całego serca te od marki Kaweco. Nowinkami i ciekawostkami z papierniczego świata mogę podzielić się z moją serdeczną Agatką (również ilustratorką) oraz moim bratem, który podziela moją pasję.

Do faktu, że sięgnęłam po książkę "Kamieliowy sklep papierniczy" przyczynił się też urokliwy kanał na Youtube, który odkryłam przypadkiem już jakiś czas temu. Zaznaczę, że lata świetności w oglądaniu przeróżnych kanałów na Youtube mam już dawno za sobą, ale do tego wracam raz na jakiś czas, gdy chcę coś obejrzeć luźnego, ale jednocześnie nieogłupiającego. Staram się ze wszystkich sił mieć względną kontrolę nad skrolowaniem i unikać zapadnięcia się w dopaminowe filmiki, które mnie przebodźcowują, dlatego wybieram świadomie treści, które mnie budują. 

I tak trafiłam na kanał Koreanki Hamimommy, który jest dla mnie rodzajem filmu w stylu ASMR czyli w przeciwieństwie do większości materiałów rozrywkowych powoduje zrelaksowanie obserwatora poprzez powolny, zamierzony ruch w kadrze oraz cichy i delikatny dźwięk otoczenia, połączony z ciekawymi przepisami kulinarnymi oraz pokazaniem ciekawej (ale bardzo kojącej) codzienności. Można włączyć napisy tłumaczące oszczędną treść i podpisy pod filmem co ułatwia zanurzenie się w świat zwykłej-niezwykłej żony i mamy z drugiego końca świata. Mnie zauroczyła pokora, czystość i staranność i dbałość o piękne kadry autorki, które ukazuje na swoim kanale.

Gdy mignęła mi gdzieś w Internecie książka "Kameliowy Sklep Papierniczy" od razu poczułam, że to jest dobry czas, by ją przeczytać. Książka opowiada o dziewczynie, która dziedziczy sklep papierniczy a wraz z nim fach, który jej rodzina uprawia od pokoleń - pisanie listów na zlecenie. Cała historia napisana jest nieśpiesznie, dryfując w spokoju po kolejnych porach roku, dotykając w niezwykły sposób najważniejszych wartości w życiu. Brak tu szybkiego tempa i zawrotnego temp akcji, bo zdecydowanie nie o to w tej książce chodzi. Ujmuje czułością, spokojem i pokorą. Uwielbiam opisane tu rytuały, smakowanie potraw, czy też logikę w wyborze narzędzi do pisania czy papieru w celu oddania istoty listu, który został jej powierzony.

Ostatnio rozmawiałam z bliską mi osobą o czytaniu książek, która nie może się ostatnio przemóc do żadnej, bo czuje znużenie. Jedynie po co sięga od czasu do czasu, to kryminały, które utrzymują ją w napięciu. I chociaż wierzę w fakt, że wybór i kolejność czytania książek powinien w jakiś sposób wypływać z potrzeb i miejsca, w której obecnie przyszły czytelnik się znajduje, to myślę, że przez szufladkowanie pomijamy wiele pozycji, które mogą nam coś zaoferować. Bliska mi osoba jest bardzo zabiegana i zmęczona, jednak jednocześnie trochę uzależniona od wysokich wibracji przez co nie znajduje miejsca na zwolnienie i ukojenie (a właśnie tego zdaje się potrzebować). Ta książka z pewnością w tym pomaga, ale trzeba być otwartym na wolniejsze tempo i widzieć sens w prostych czynnościach dnia codziennego. Mnie książka ukoiła i cieszę się, że była pierwszą, którą przeczytałam w tym roku. Z pewnością do jej smakowania przyczynił się po części wspomniany kanał na Youtube oraz moja słabość do przyborów i sklepów papierniczych. :)

Czas na obiecany przepis, który stworzyłam spontanicznie inspirując się... zimowym spacerem po naszym ogrodzie.

Uwielbiam gotować, ale nie raz Wam wspominałam, że muszę mieć do tego spokojną głowę. W tygodniu czuję presję, zwłaszcza po powrocie szalonej dwójki z przedszkola, gdy chcą coś zjeść od razu po wejściu do domu, ale nie na tyle dużego, by był to duży posiłek typu kolacja. Miotam się jak oszalała w kuchni jak tylko przekroczę próg domu i umyje ręce, by tylko nie zaczęli czegoś podjadać, gdy nie daj boże wynajdą coś słodkiego w szafkach. Zdecydowanie szukam inspiracji na szybki podwieczorek (wszelkie pomysły w komentarzach mile widziane). 

Jestem zupełnie inną osobą, jeśli na gotowanie mam przestrzeń. Czasami może pojawić się nutka adrenaliny, która pojawia się w czasie przygotowań do przyjęć lub gdy mamy kogoś w domu gościć, ale chodzi tu bardziej o spokojną głowę i czas na powolne przygotowywanie dania. Zaznaczę jednocześnie, że bardzo lubię proste przepisy, które nie wymagają stania przy kuchence, ale jednocześnie mają to coś w sobie. Nauczyła mnie tego ciocia Żanetka, która nonszalancko przygotowywała śródziemnomorską kuchnie, podczas moich odwiedzin we Francji czy też Jamie Olivier, który tworzył proste przepisy w swoich kulinarnych programach. Prostota jest naprawdę pyszna! Czasami wystarczy kupić dobre oliwki w marynacie, oliwę i dobry chleb czy bagietkę w lokalnej piekarni by celebrować bogactwo smaków. 

Spacerując ostatnio po naszym ogrodzie zauważyłam, że pomimo niskich temperatur nasz tymianek posadzony w donicy przy tarasie nadal ma apetyczne gałązki. Pomyślałam o zapiekanych ziemniakach i aromatycznej piersi z kurczaka.

Do przepisu przyda się świeży tymianek (z ogródka lub z doniczki ze sklepu), gdzie świeże zioła podkręcą prostą potrawę.

Pierś z kurczaka (ja z racji, że przed wolnym weekendem w sklepach były już pustki, sięgnęłam po polędwiczki z kurczaka).

Do szklanego naczynia włożyłam mięso, nalałam sporo oliwy z oliwek, dodałam (opcjonalnie) 2 łyżki dżinu, sól, pieprz wieloziarnisty oraz całą garść ziół i odstawiłam do lodówki na parę godzin. (Podszykowałam mięso po śniadaniu, tak, by było gotowe w porze obiadowej)

Obrałam i wypukałam ze skrobi ziemniaki a następnie je podgotowałam. Po wylaniu wody i odcedzeniu półtwardych ziemniaków dodałam do nich masę przypraw i oliwę z oliwek. Zamieszałam w tym samym garnku, którym je gotowałam, by nie brudzić dodatkowych naczyń.

Gdy zbliżała się pora obiadowa rozłożyłam mięso wraz całą marynatą z ziołami do żaroodpornego naczynia.

Po bokach rozłożyłam ziemniaki a całość posypałam czerwoną cebulą i pokrojonym ząbkiem czosnku.

Włożyłam naczynie do rozgrzanego piekarnika (180°) na ok. 30-40 min z funkcją termoobiegu. 

Uwielbiam aromat unoszący się podczas przygotowywania tego typu potraw!

Podałam z prostą sałatką (pokrojony pomidor i kiszony ogórek z dodatkiem śmietany). Proste i pyszne!

Lektura książki uświadomiła mi jeszcze mocniej moje przemyślenia, które nosze w sobie już od jakiegoś czasu. Mam grono serdecznych koleżanek, z którymi niejednokrotnie omawiamy różne nowinki gospodarstwa domowego. Na tapecie są: suszarka do prania, odkurzacz pionowy, termomix czy nowe ekspresy do kawy. O ile bardzo mnie ten temat interesuje, to jednocześnie mam wewnętrzne przekonanie, że całkowite ułatwienie sobie życia nie jest dobre. Od razu przypomina mi się bajka WALL.E, gdzie ludzkość ma samych pomagaczy i wyręczycieli i porusza się za pomocą wygodnego leżaczka unoszącego otyłych ludzi (którym praktycznie zaniknął układ kostny). Bajka z 2008 roku a jak dosadnie przedstawia jaki wpływ mają również wszelakie komunikatory i media społecznościowe. Oczywiście nie jestem za tym, by żyć teraz w szałasie i nie korzystać z pralki czy zmywarki, jednak nie odmawiajmy sobie celebracji codziennych czynności własnymi rękami w każdym aspekcie. Ja lubię przelecieć rano kuchnię, salon i przedpokój miotełką (taką ręczną!) bez wyciągania odkurzacza czy raz na jakiś czas poddać się ceremonii zaparzania herbaty czy kawy. Ostatnio tak zatęskniłam za tą procedurą, że poświęciłam się i poszłam w najzimniejszy dzień i najbrzydszą pogodę do przyczepy, by wyjąć schowaną tam kawiarkę. Zdecydowanie lubię zrobić coś własnymi rękami, bo chociaż wiem, że można sobie wiele ułatwić, to przez to odbieramy niektórym czynnościom cząstkę magii. 

Bo chociaż nie wyobrażam sobie życia bez zmywarki, to chętnie napije się kawy czy herbaty z pięknej porcelany z pełną świadomością faktu, że potem będzie trzeba ją umyć ręcznie. :)

To może na koniec bonus i szybki przepis na kolację?

Skorzystaliśmy z dnia, w którym nasza trójeczka wyruszyła do Babci Joli, więc korzystając ze spokojnego wieczoru przygotowałam lekkostrawną kolację. 

Nie dorosłam jeszcze do zupełnej rezygnacji z mięsa, ale jak najbardziej jestem za tym, by je w codziennej kuchni ograniczyć. Jeśli na obiad królowało mięso, nie ma potrzeby na kolację sięgać po np. wędlinę. Bardzo lubimy mozzarellę, więc jeśli szukacie alternatywy do wersji z pomidorem to może przepis Wam również przypaść do gustu.

Kroimy gotowanego buraka (ja kupuje już takie ugotowane w supermarkecie) wraz z mozzarellą. Polewamy oliwą z oliwek, miodem i posypujemy natką pietruszki i orzechami włoskimi. Prosto, zdrowo i pyyysznie!

A na koniec jeszcze dodam, że nie zawsze jest czas na robienie wielkich rzeczy. Czasami nie ma na to spokojnej głowy czy dłuższej chwili na realizację. Ważne by korzystać z tych małych chwil przerwy w codzienności. Nie marnuj ich na przeglądanie telefonu a popchnij kolejną rzecz do przodu. Czekając na poranną kawę sprzątnęłam szafkę z herbatami. Wyrzuciłam te upchnięte na samym końcu (Ups - data ważności 2017 rok!) i szybko i sprawnie ułożyłam to co pozostało. Zajęło mi to max. 10 minut.

Właśnie te pełne świadomości "przerwy" powodują, że udaje mi się zachować spokój i porządek, by lepiej celebrować zwykłą-niezwykłą codzienność.

Mam nadzieję, że nowy cykl na blogu przypadnie Wam do gustu!

Życzę Wam spokoju i wytchnienia, a sobie odnajdywaniu w codzienności chwil na pisanie wpisów na bloga. :)

Do napisania!