Dzień z G. 10

Kochani, dziś ostatni, dziesiąty dzień foto-pamiętnika. 

Jestem pełna podziwu, że dałam radę. :)

Uwielbiam robić zdjęcia, więc nawet gdy nie umieszczam postów codziennie, robię niesamowitą ilość zdjęć. Po tym względem fotorelacja nie była taka trudna. Jednak to co innego łapać wyjątkowe chwile w obiektyw, a co innego konsekwentnie uwieczniać prawie każdy ułamek dnia codziennego.

To była fajna przygoda, którą myślę, że kiedyś powtórzę. Może będę robiła taki cykl 10-dniowy każdą porą roku? 

Czas wrócić do tradycyjnych postów. Mnóstwo tematów czeka w kolejce!

Tymczasem, zapraszam Was do mojej ostatniej retrospekcji dnia codziennego.

CZWARTEK, 19.07.12

Jeszcze chłodno, ale wieje ciepły wiaterek. Czuję, że już niebawem znów zrobi się typowe lato. Biorę szybki prysznic, maluje się, ubieram i zaplatam włosy. Szczurki (tak mówimy o Gapci i Lunce) nakarmione, bazylia podlana i kawa wypita. Czas do pracy. Po drodze jadę do banku i po narzędzia ze sterylizacji.

W pracy spokojny dzień. Wykorzystałam chwilę by wypielić trawnik przed naszym budynkiem. Jak już wiecie, staram się dbać o wszystko, więc bywam i 'ogrodnikiem'. :)

Po pracy burczy mi głośno w brzuchu. Nie mam za dużo czasu, więc po drodze jadę do Ikei na obiad. 

Zaraz jadę na spotkanie, jeszcze tylko wskoczę do Rossmana po waciki, grzebień (do torebki) i lakier do paznokci.

Na 18-tą umówiłam się z Panią Ulą w jej mieszkaniu, które jest w trakcie remontu. Póki co zostało wybrane już prawie wszystko. Czekamy na okna i panele. Już coraz bliżej końca, nie mogę się doczekać urządzania detali, mebli i ozdób. Dziś ustalamy plan 'co dalej'.

W drodze powrotnej łapie mnie deszcz.

Lunęło strasznie i równie szybko zaczęło się przejaśniać.  Poczułam niesamowitą chęć by pojechać gdzieś i  złapać oddech pełną piersią.

W drodze powrotnej zatrzymuję się w miejscu, gdzie wystarczy wspiąć się na górę i zobaczyć całą panoramę mojego miasta.

Rozciągający się widok jest przepiękny! Za chmur wychodzi słońce. 

Nie mogłabym mieszkać w miejscu gdzie cały czas jest bezchmurne niebo. Uwielbiam chmury w dobrych proporcjach, zmieszane ze słońcem!

Uwielbiam przestrzeń. To jest moje ukochane miejsce, jeszcze z dzieciństwa, gdzie zawsze mogłam się wspiąć i uwolnić myśli. Uwielbiam widok horyzontu.

To moja atawistyczna potrzeba, która pozwala mi się zdystansować.

Nagle po deszczu nie ma śladu. Zza chmur wychodzi słońce i wieje ciepły wiatr. Wszystkie problemy ulatują.  Są takie małe z tej perspektywy.

Dziękuję, że byliście ze mną.